واکنش کمی و کیفی لوبیا (Phaseolus vulgaris L.) به شیوه کاربرد کودهای فسفر و سولفات روی در مقادیر مختلف کود نیتروژن آغازگر

به­منظور بررسی اثر شیوه‌های کاربرد کودهای فسفات و سولفات روی بر عملکرد و اجزای عملکرد، درصد پروتئین، فسفر و روی دانه یک رقم لوبیای تلقیح شده با Rhizobium leguminosarum در سطوح مختلف کود نیتروژن آغازگر، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار، در سال زراعی 95-1394 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه بوعلی سینا انجام شد. در این آزمایش، سه عامل مقدار کود نیتروژن آغازگر (صفر، 30 و 60 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) و شیوه مصرف سولفات‌روی (خاک‌پخش و محلول‌پاشی) و فسفات (خاک­پخش و نواری) در نظر گرفته شد. بیش­ترین تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، عملکرد دانه و عملکرد زیستی لوبیا، از تیمار 30 کیلوگرم نیتروژن + فسفر نواری + محلول­پاشی روی، به‌ترتیب به‌میزان 25/14، 98/4، 3180 و 10197 کیلوگرم در هکتار به‌دست آمد که نسبت به تیمار شاهد (خاک­پخش کودهای فسفات و سولفات روی + عدم مصرف نیتروژن)، به‌ترتیب 90، 81، 88 و 34/95 درصد افزایش داشتند. مصرف نواری کود فسفر در دو سطح صفر و 30 کیلوگرم در هکتار کود نیتروژن آغازگر، موجب افزایش پروتئین دانه، به‎ترتیب به‌میزان 6/23 و 7/20 درصد شد و غلظت فسفر دانه را نیز 34 درصد بالا برد. محلول­پاشی سولفات‎روی نیز پروتئین و غلظت روی دانه را نسبت به کاربرد خاک‎پخش آن، به‎ترتیب 16 و 13 درصد افزایش داد. بر اساس نتایج به‌دست آمده، مصرف 30 کیلوگرم در هکتار نیتروژن آغازگر به همراه کاربرد همزمان فسفر نواری و محلول­پاشی روی، تیمار مناسبی در بهبود کمیت و کیفیت دانه لوبیا می­باشد.